لکنت زبان

لکنت زبان چیست؟ لکنت زبان نوعی اختلال درگفتارمی باشد که مشکلاتی را در برقراری ارتباط با دیگران ایجاد می نماید در واقع لکنت تکرار و کشیدن کلمات به صورت غیرارادی است که فرد قصد بیان آنها را دارد که گاهی همراه با حرکاتی مانند لرزش فک. صورت ، پلک زدن و یا حتی کج شدن سرمی باشد لکنت زبان عمدتاً و بطور کلی جز در موارد استثنایی در دوران خردسالی شروع شده و یک پدیده خاص دوران کودکی می باشد شروع آن معمولا از سنین ۲ تا ۴ سالگی می باشد لکنت زبان از مهم‌ترین و متداولترین اختلالات تکلمی است. در سنین ۶ تا ۷ سالگی نیز که مصادف با زمان آغاز مدرسه‌ می باشد به لحاظ ویژگیهای عاطفی و سازگاری اجتماعی خاص این دوره موقعیت مناسبی است برای بروز لکنت زبان در میان کودکانی که بیشتر مستعد چنین اختلالی هستند گاهی از موارد در دوران بلوغ نیز افرادی که قبلاً به نحوی لکنت زبان داشته‌اند دچار لکنت زبان می‌شوند.

در واقع سن، شرایط و ویژگی‌های بلوغ نیز احتمالاً در تغییر شکل یا تشدید لکنت مؤثر می باشد لکنت زبان در میان پسران بیشتر از دختران است و در بررسی‌ها و تحقیقات مختلف نسبتی در حدود ۷۰ درصد برای پسران و ۳۰ درصد برای دختران ذکر گردیده‌است

بسیار دیده شده که بعضیها موقع صحبت کردن، لکنت زبان دارند؛ یعنی زبان‌شان بر سر برخی از حروف گیر می‌کند. با چنین افرادی باید با ملایمت رفتار کرد ولی متأسفانه افرادی وجود دارند که کند زبانی را دستاویز شوخی و ریشخند می‌پندارند کندی زبان در جایی پیش می‌آید که دستگاه‌های تکلم انسان دچار پاره‌ای از تشنج‌هاست از این رو ادای کلمات ناگهان به مانع برخورد می‌کند و پیوسته مکثی در میان صحبت روی می‌دهد هنگام چنین رویدادی معمولاً انسان حرفی را که روی آن مکث ایجاد شده‌است، چندبار تکرار می‌کند.

گفته می شود حدود۱۰ درصد کودکان در سنین قبل از دبستان و بین۲ تا ۶ سالگی به لکنت زبان مبتلا می باشند اگر علت ایجاد لکنت در کودکان شناخته شود، درمان بهتری صورت می‌گیرد زیرا گاه ترس و گاه ناراحتی ‌های روانی عامل لکنت زبان است. نگرانی والدین و تلاش آنها برای رفع لکنت زبان موجب ایجاد حساسیت و نگرانی کودک می‌شود، در صورتی که کودک نسبت به مشکل گفتاری اش حساس شود، مشکلات او در صحبت کردن تشدید خواهد شد. اگر کودک در معرض تمسخر همسن و سالان خود قرار گیرد، حرف نمی‌زند و این عاملی برای تشدید لکنت زبان می گردد استرس موجب می‌شود تا کودک اختلال گفتاری خود را همچنان پنهان کند و حرف نزند. وقتی کودک به زبان مادری احاطه پیدا کرد، این اختلال مشاهده می‌شود، اما شایع ترین سن ۲ تا ۶ سالگی می باشد

فردی که دچار لکنت است علاوه بر درمان باید همیشه سعی کند آهسته و آزاد صحبت کند و حروف صدادار را بکشد. با حرکات شل و سبک لب ها از روی کلمات بگذرد. از جایگزینی کلمات خودداری کند. فرار از برخی کلمات فقط ترس از تلفظ آنها را بیشترمی کند در صحبت رو به جلو برود. تکرار کلماتی که بیان شده است، کمکی نمی کند ارتباط چشمی طبیعی را با مخاطب حفظ کند. گهگاه در صحبت لکنت عمدی ایجاد کند! با قطع و تکرار عمدی می توان احساس کنترل بهتری بر روی تکلم در لحظه های حساس پیدا کرد. اگر موقع صحبت دچار اضطراب و تنش می شود، آن را طبیعی تلقی کند و از آن خجالت نکشد، چون عمداً دچار لکنت نشده است. زمان هایی را که دچار لکنت بیشتر می شود فراموش کند و مواقعی را که در صحبت کردن موفق بوده است به خاطر بسپارد.

اغلب کودکان در ۱۵ ـ ۱۲ ماهگی شروع به صحبت کردن میکنند و در ۲۴ ـ ۱۸ ماهگی با ساختارهای دستوری صحبت میکنند. .کودکانی که لکنت دارند، میانگین زمان گفتارشان پائین است و تکلم را دیرتر آغاز میکنند. این گونه کودکان الزاماً در سایر مهارتهای رشدی خود کند نیستند. ساختارهای ساده دستوری را به کار میبرند ▪ اشتباهات دستوری بیشتری دارند اشتباهات بیشتری در تولید اصوات دارند در مقایسه با کودکان سالم ۲ ماه تأخیر رشد کلامی دارند

:عوامل موثر بر بروز لکنت زبان در کودکان تحقیقات مختلفی نشان میدهند که لکنت زبان بر اثر مجموعهای از علل و عوامل بهوجود می آید از جمله وجود زمینههای ژنتیکی، آسیبهای مغزی، اختلال سیستم گویائی، الگوهای نامناسب محیطی عقبماندگیهای ذهنی، اختلالات شنیداری، بحرانهای روحی روانی و….این عوامل شاید به تنهائی علت بروز لکنت زبان در کودک نمیباشد، ولی زمینه را برای ابتلای او به ناروانیهای گفتاری هموار میکند عوامل ژنتیکی و عصب شناسی-عوامل بیولوژیک-عوامل روانشناختی-عوامل محیطی عواملی هستند که در لکنت زبان موثر می باشند